Wróbel w gości wpadł do wron.
I już w progu, jak to on,
Bardzo grzecznie: - Ćwir, ćwir! – rzekł!
Wrony na to w dziki skrzek:
- Co on gada?!
- Kra, kra, kra!
- Tyś słyszała, to co ja?
- Jakiś jazgot?
- Zgrzyt?
- I brzdęk?
- Co to był za dziwny dźwięk?!
Wrobel: Ćwir! – powtórzył więc.
Wtedy wrony: buch, bam, bęc!
Po kolei spadły: bach!
Z przerażenia wprost na piach.
A gdy otrzepały puch,
Oczyściły z piachu brzuch,
Skrzydła, dziobek oraz pięty,
Rzekły: - Biedak jest ćwirnięty.